Ik mag het nu even hebben over het Franse fenomeen Mathias Duplessy. Ik gebruik de term “fenomeen”, omdat de man over het vermogen beschikt zijn verbeelding de vrije loop te laten en dat allemaal in muziek om te zetten. Zelf is hij een meer dan begenadigde gitarist, die zowel in jazz, swing als Flamenco excelleert, wat hem allerminst verhinderd heeft om samen te werken met muzikanten uit de hele wereld en uit onnoemelijk veel genres. Zo richtte hij zo’n vijftien jaar geleden de “Violins of the world” op, een ensemble uit de vier windstreken, dat vandaag nog altijd bestaat en waarmee Duplessy in al dan niet afgeslankte vorm de wereld rondreist om de kunst van de snaren te gaan beoefenen.

Vandaag maken deel uit van de bezetting: Guo Gen (erhu), Sabir Khan (sarangi), Daansuran Maandaakhai (morin khuur) Aliocha Ragnard (nuckelharpa), Damian Nueva (bas) en Zied Zouari (viool). Als u al die instrumentennamen even opzoekt, merkt u algauw dat het akkelaalk varianten zijn van de viool of de lier, die in zwang zijn van China tot Mongolië, van India tot Noord-Afrika en dat komt allemaal samen op wat het vierde album van het ensemble heet te zijn. De titel daarvan is alvast niet willekeurig gekozen: dit is de soundtrack bij een road-movie en de composities zijn voor driekwart van de hand van Duplessy. Ze reiken van pure pop tot minimalisme of zuivere filmmuziek en jazz. Een enkele keer gezongen, maar meestal instrumentaal, zijn dit els illustraties van wat muziek kan bereiken: hoe verschillend hun achtergronden ook mogen zijn, deze muzikanten vinden elkaar en stralen een soort samenzweerderige positiviteit uit, die je zowaar zou laten geloven dat het ooit nog goed komt met deze wereld.

Dit is een gezelschap van “brothers from different mothers”, die allemaal een zelfde muzikale taal aangeleerd hebben om heel open en onbevangen met elkaar te communiceren. Broederschap, samenhorigheid en energie…dat zijn de trefwoorden die horen bij dit ongemeen prachtige album, dat mij serieus doet uitkijken naar een gelegenheid om het live mee te kunnen maken. Ik heb zo’n beetje het gevoel dat een avond in gezelschap van dit collectief, van een luisteraar een ander mens kan maken. en dat je daar met een zelden eerder meegemaakt gevoel van heling buitenkomt. Het is overigens ook leuk vast te stellen dat Mqthias Duplessy nu al denkt aan de toekomst en dus zijn zoon Rehann voorzichtig maar heel degelijk laat debuteren op piano. Dat klinkt, in gezelschap van de paardenviool, de sleutelharp en de keelzang, wonderijk straf en het doet je uitkijken naar een wereld waarin dat allemaal broederlijk naast elkaar kan bestaan en elkaar naar ongekende hoogten kan tillen. Wereldmuziek, zei U? Dit is wereldmuziek !

(Dani Heyvaert)